In deze natuurcolumn beschrijf ik de magische momenten achter een pagina in mijn nature journal.
“Zullen we nog even de heuvel opklimmen voor een avondwandeling, of is het te laat?” vraag ik huisgenoot W., die net zijn laatste slok koffie op het terras drinkt. Het begint net af te koelen na een lange, warme dag: weer was de temperatuur tot boven de 36 graden gestegen. We hebben ons ritme er inmiddels op afgestemd. “Het kan nog wel,” zegt hij en staat op om zijn wandelschoenen aan te trekken. Het begint al te schemeren, dus we trekken de deur van ons Franse vakantiehuisje dicht en gaan snel op pad.
Stevig tempo
Het is heerlijk om weer in actie te kunnen komen: we hebben een groot deel van de dag in de schaduw gezeten met een boek, omdat het echt té warm was om maar iets te doen dat enige lichaamsbeweging vereiste. Het is op dit late tijdstip nog steeds warm, maar de rivier en bomen zorgen voor koelte en het voelt aangenaam. We volgen het pad langs de rivier, waar libelles boven de stenen wegvliegen, en bereiken al snel het eikenbos. Het enige geluid dat we horen – behalve het gekabbel van kleine stroomversnellingen – is het avondlied van haastige vogels op weg naar hun nest.
Schrik
Dan, als we het weiland op de top van de heuvel bereiken, schrikken we van een hard geluid: het klinkt als schor geblaf, maar we zien geen hond. In plaats daarvan zien we twee reeën over het veld rennen. Ze haasten zich met grote sprongen het bos in. Al snel zien we er nog één en weer horen we het geluid. Nu weten we het zeker: het geblaf komt van deze schichtige dieren. We blijven nog even in stilte staan kijken naar het bos, waar de reeën inmiddels al in verdwenen zijn.
Indrukwekkend
Terug in ons vakantiehuis pak ik mijn computer: ik ben geïntrigeerd door het gedrag van de dieren en wil er meer over weten. Ik ontdek dat reeën inderdaad een blafgeluid maken als ze zich onveilig voelen. Ze doen dit om anderen van hun soort te waarschuwen en ook om potentiële aanvallers te verrassen of af te schrikken. Het blijft een indrukwekkende ervaring dat zelf meegemaakt te hebben. Ik vind het alleen jammer dat we de reeën blijkbaar verstoord hebben. De volgende keer als we ’s avonds door de heuvels wandelen, zullen we proberen zo min mogelijk geluid te maken. Maar of dat zal helpen? Het schijnt dat reeën een enorm goed ontwikkeld reukvermogen hebben. Ze zullen onze aanwezigheid dus al lang van te voren opmerken, of we nu veel geluid maken of niet…behalve als de wind de andere kant op waait natuurlijk.
TIP! Als je goed kijkt, kun je op de video de reeën zien wegspringen.
Tips!
- Bekijk meer Nature Journal-pagina’s.
- Start je eigen Journal.
- Volg een Nature Journal workshop.